Gmina Łopuszno

Sarbice Pierwsze - wieś chlubi się królewskim pochodzeniem, a jej mieszkańcy znani są z poczucia niezależności. W czasie powstania 1863 r. współpracowali z polskimi patriotami, za co zostali srogo ukarani przez zaborcę - wieś została spalona, a wraz z nią szkoła, kuźnia, karczma."Stara Wieś", bo tak nazywała społeczność sarbicka dawne miejsce zamieszkania ich dziadów i ojców, została zniszczona. Wtedy też nastąpił rozłam między mieszkańcami, w wyniku którego powstały dwie wsie: Sarbice Pierwsze i Sarbice Drugie. Tak brzmi przekaz mieszkańców na temat swojej miejscowości.

D. Kopertowska wywodzi nazwę wsi od staropolskiej nazwy osobowej Sarb. Pierwszy zapis historyczny - Szarbycze - datowany jest na lata 1470  -  80. Człony odróżniające w nazwie I i II mówią o położeniu osady bliżej lub dalej od ważnego ośrodka administracji gospodarczej. Według miejscowych różnice w nazewnictwie wsi służą zaznaczeniu odrębności tych dwóch miejscowości, do których z dziada pradziada roszczą sobie prawo. Jednakże Rada Gminy w czerwcu 1993 r. uchwaliła, że nazwy główne wsi winny brzmieć oficjalnie: Sarbice Pierwsze i Sarbice Drugie. Dalsza część uchwały dotyczyła wyłączenia z oficjalnego użycia nazw integralnych części Sarbic: Górki, Od Baranki, Od Lasu.

Sarbice Pierwsze oddalone są od Łopuszna 5 km w kierunku na północ. Domostwa rozłożone są wzdłuż drogi przecinającej trasę z Łopuszna do Końskich.

Elektryfikację wieś ma od końca lat sześćdziesiątych XX w. (wtedy Sarbice były siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej). W 2007 r. przeprowadzono wodociągowanie wsi. W Sarbicach przeważają niewielkie gospodarstwa, jest jednak też kilka dużych.

Mieszkańcy z dumą opowiadają o tym, że tu przyszedł na świat Zbigniew Bujak, znany działacz podziemnej „Solidarności", poseł na Sejm.

Przy głównej trasie w centrum wsi mieści się kościół parafialny, chluba wszystkich mieszkańców, którzy dołożyli wiele starań do jego powstania. Budowa kościoła oraz utworzenie nowej parafii mają swoją osobną historię.

W przeszłości Sarbice Pierwsze należały do parafii Mnin. Kościół w Mninie oddalony jest od początku wsi o 7,2 km, droga zaś do niego była nie najlepsza, trudna do pokonania. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku parafianie rozpoczęli starania o pozwolenie na budowę kościoła. Nie było to łatwe, wymagało wyjazdów do Sandomierza, siedziby biskupa, do Kielc, wydziału ds. wyznań. Jednakże zabiegi trwające 5 lat opłaciły się. W 1988 r. otrzymali pozwolenie na budowę kościoła, w tym samym roku postawiono krzyż na placu Edwarda Skrobisza, gdzie w przyszłości miała stanąć lokalna świątynia. Obecny na uroczystości biskup radomski Adam Ozimek poświęcił równocześnie fundamenty z wmurowanym kamieniem węgielnym. Przywiózł go ks. proboszcz Jan Grochowski z Rzymu, gdzie został poświęcony przez papieża.

Budowa postępowała szybko, już w 1991 r. odprawiono tu pierwsze nabożeństwo. W grudniu 1997 r. biskup radomski Edward Materski zatwierdził istnienie samodzielnej parafii, do której należą wsie: Sarbice Pierwsze i Drugie, Przegrody, Krężołek.